Sionska stena - Metafora za Isusa i njegovo potomstvo

Prema jednostavnom, najraširenijem shvatanju Sionska stena je Mon Sion – »Visoki breg« - južno od Jerusalima na kojem je Godfi Bujonski sazidao jednu opatiju da smesti red koji se pretvorio u Sionski priorat.

Masonski izvori pripisuju Sionskoj steni neko dodatno značenje. Uzevši u obzir njihovu opsednutost jerusalimskim hramom, ne izneneđuje što oni upućuju na određene odlomke iz Biblije, a u tim odlomcima je Sionska stena više od visokog brega.

Ona je jedan određeni kamen previđen ili neopravdano zanemaren tokom zidanja hrama, koji je kasnije morao biti nađen i ugrađen kao zaglavni kamen zdanja.

Prema Psalmu 118. na primer: Kamen koji odbaciše zidari posta glava od ugla.

Kod Mateja 21:42. Isus nedvosmisleno podseća na ovaj psalm:

...Zar niste nikada čitali u Pismu: Kamen koji odbaciše zidari, on posta glava od ugla...

U poslanici Rimljanima 9:33, nalazi se još jedna napomena, nešto dvosmislenije:

...Evo stavljam u Sion kamen spoticanja i stenu sablazni; i svaki koji u njega veruje neće se postideti.

U Delima apostolskim 4:10:11, Sionska stena se može lako tumačiti kao metafora za samog Isusa:

...u ime Isusa Hrista Nazarećanina...stoji ovaj pred vama zdrav. On je kamen koji vi zidari odbaciste, a koji postade glava od ugla.

...Već u narednom stihu (Prva poslanica Petrova 2:3-8), tekst dalje naglašava teme čiji smo značaj tek kasnije sagledali.

U njemu se govori o odabranoj lozi kraljeva koji su istovremeno i duhovni i svetovni vođe, o lozi - kraljeva- sveštenika .

Šta je trebalo da zaključimo iz ovih zbunjujućih odlomaka?

Kako je trebalo da tumačimo Sionsku stenu? Kao zaglavni kamen hrama koji je imao tako istaknuto mesto među 'duhovnim tajnama' slobodnog zidarstva?

Kako je trebalo da razumemo otvoreno poistovećivanje tog zaglavnog kamena sa samim Isusom?

I kako je trebalo da shvatimo tu kraljevsku tradiciju koja je – budući zasnovanana Sionskoj steni ili na samom Isusu – bila ravna vladajućim dinastijama Evrope tokom krstaških ratova?

Prema zvaničnim naučnim tumačenjima Isus Hristos, jevrejski prorok iz Nazareta u Galileji, rodjen nešto pre početka nove ere i razapet na krstu, prema tradiciji, tokom proleća 33. godine n.e., centar je hrišćanske religije. Njegov život i kratka karijera učitelja i iscelitelja i njegova smrt samožrvovanjem su opisani u jevandjeljima. Istroijski izvori tog vremena gotovo da ne sadrže nikakav spomen na Isusa; radikalni teološki trend i dalje njegovo postojanje smatra fikcijom, dok ga glavna struja smatra činjenicom, iako neuhvatljivom.

Isus iz jevandjelja bio je sin Marije, žene drvodelje Josifa. Pošto ga je krstio Jovan Krstitelj, prorok kome je kasnije rimski marionetski kralj Irod odsekao glavu, Isus je počeo da propoveda i da čudotvorno isceljuje. Pokušaji da se rekonstruiše njegova originalna poruka potvrdjuje da je on podučavao kroz priče sa moralnim porukama (što je bio rabinski običaj) i da je najvaljivao predstojeće ustanovljenje Božjeg carstva na zemlji, koje će odbraniti dobre i potlačene. Iako je Hrišćanstvo religija mira, van svake sumnje je da je Isus lično imao veze sa zilotima, jevrejskim fundamentalističkim teroristima čiji je cilj bio da se stavi tačka na rimsku okupacju Palestine. S.G.F. Brandon daje dokaze da je Isusova veza sa tom organizacijom bila ekstremno bliska. Bilo kako bilo, Isusovo ponašanje nije bilo takvo da bi izazvalo simpatije jevrejskih religioznih (ili civilnih) vlasti, koje su ga uhapsile i predale rimskoj pravdi. Optužbe protiv Isusa daleko su od toga da budu jasne. Čini se, medjutim, da su ga neki smatrali blasfemičnim, a drugi buntovnim. Posle prekog suda tokom kojeg se rimski predstavnik Pilat (bar prema opreznim autorima jevandjelja koji su se trudili koliko god su mogli da se ulaguju rimskoj vlasti) pobrinuo da presudu ostavi lokalnoj masi, Isusa su razapeli na krst rimski vojnici pod verovatnom optužbom da je bio lažni Mesija a što je, da bi u očima rimske pravde postalo relevantno, moralo biti propraćeno i dokazom o buntovničkoj aktivnosti. Uprkos Isusovim vezama sa zilotima, nema eksplicitnih dokaza o tom u jevandjeljima, niti u bilo kojem drugom savremenom izvoru. Na krstu, Isus je brzo izdahnuo i bio je sahranjen istog petka.

Jedan od problema o kome savremeni biblijski kriticizam raspravlja već godinama, bio je priroda Isusovih sopstvenih uverenja koja su se ticala njegovog identiteta i funkcije. Da li je ustinu verovao da je Božji Sin? Mesija (i kakav Mesija)? Prorok? Čini se da Isus iz jevandjelja deluje kao glasnik jedne vlasti više nego što je Tora, čiji je cilj bio da vrati grešnike natrag bogu i da najavi dolazak Božjeg carstva. Očigledno je da se Isus obraća Bogu intimnim nazivom Abba, što je familijarnije po tonu od »Oče«, ali, svakako je legitimno pravo i da se sumnja da je to sinovstvo više nego metaforično, kako je naredna generacija slutila pod uticajem tekućeg platonizma spremnog da prihvati kako arhetipski svet podrazumeva da božanski um može biti inkarniran u ljudskom telu. Sinoptička jevandjelja više su puta davala Isusu titulu Sina Čovečijeg (upotrebljavao ju je Danilo), čije je kontekstualno značenje nejasno (na aramejskom, idiom jednostavno znači »čovek«). Njegovi sledbenici zvali su ga mashiah, Mesija (pomazani), što je posvećeni – na grčkom, shristos. Ako je uistinu bio razapet na krstu pod natpisom Isus Nazarećanin, Kralj Jevreja«, moguće je da mu je priznata tvrdnja da je iz roda Davidova. Ipak, čini se da on sam nikada nije javno obnarodovao svoj mesijanski identitet. Pošto je njegov enigmatičan lik umro, njegovi su učenici svedočili da je oživeo u roku od naredna tri dana i da je medju njima ostao četrdeset dana (Dela 1,3; gnostičke apokrifne tradicije daju alternativnije cifre). Medjutim, u vreme kada je Hrišćanstvo bilo samo jedna jevrejska sekta, frakcija kao što je ona ebionita smatrala je Isusa samo prorokom i nije verovala u njegovo vaskrsenje iz mrtvih. Pavle je bio taj koji je Vaskrsenje utvrdio kao centralnu epizodu Hrišćanske poruke.

Tvrdi se da je preko Godfrija Bujonskog, postojala kraljevska tradicija - koja je, (zato što je bila zasnovana na Sionskoj steni), dostizala najistaknutije dinastije Evrope. Ako je – kako to tvrde Novi zavet i poznije slobodno zidarstvo – »Sionska stena« drugo ime Isusovo – ta bi tvrdnja odjednom imala smisla. Smestivši se jednom na presto kraljevine Jerusalima, merovinška dinastija je mogla da dopusti, pa čak i da ohrabruje nagoveštaje o svom istinkom poreklu.

To objašnjava i pojavljivanje gralskih romansi i zašto su bile tako otvoreno povezane sa vitezovima templarima. U pravo vreme, učvrstivši jednom svoj položaj u Palestini, kraljevska tradicija poreklom od Godfrija Bujonskog bi razotkrila svoje poreklo. Kralj Jerusalima bi tada preuzeo prvenstvo nad svim ostalim monarsima Evrope, a jerusalimski patrijarh bi potisnuo papu. Zamenivši Rim Jerusalim bi tada postao istinska prestonica Hrišćanskog sveta, a možda i celog sveta.

Da je Isus bio priznat kao smrtni prorok, kao kralj sveštenik i zakoniti vladar Davidove loze, lako je mogao postati prihvatljiv i za muslimane i za Jevreje. Kao kralj Jerusalima, njegov potomak u pravoj liniji bi tada bio u mogućnosti da primeni jedno od glavnih načela templarske politike – izmirenje hrišćanstva sa judaizmom i islamom.

Ali istorijske okolnosti nisu ovome išle na ruku i franačka kraljevina Jerusalima nije se usčvrstila na svom položaju – nikad nije dostigla onu snagu i unutrašnju sigurnost koja joj je bila neophodna za opstanak, a još manje za onu sa kojom je trebalo da nametne svoju nadmoć krunama Evrope i rimskoj crkvi.

Tako je veličanstvena zamisao propadala, a sa gubitkom Svete zemlje, godine 1291. sasvim se raspala. Merovizi su ponovo ostali bez krune, a vitezovi templari su postali ne samo suvišni već izlišni.

Ta "najveća tajna," koja se sada polako otkriva, je da su se još u starom vjeku, možemo samo da nagađamo kada je to tačno bilo, ali sa sigurnošću se može tvrditi - tamo negdje oko 5000g-ne pne; pojavile su se posebne porodične loze, kada je centar moći, u to vrijeme, bio Bliski i Srednji Istok.

Pripadnici tih porodica postali su lideri i kraljevske familije u regionu tadašnjeg Bliskog i Srednjeg Istoka. To su hibridne familije nastale još ranije, kao resultat intervencije vanzemaljaca. O tome govori i "Stari Zavjet", koji je naravno samo jedan redigovani prepis mnogo starijih tekstova koji su govorili o tome kako su

"božji sinovi" održavali polne odnose sa "kćerima ljudi", i tako kreirali jednu hibridnu lozu koju su nazvali - Nefilim. Ako se vratimo malo na hebrejski jezik, "božji sinovi" su u stvari - "sinovi bogova". I kako vidimo u prevodu Biblije na engleski jezik, tj. "King James" verziju, riječ - "bogovi" je u stvari prevedena kao -"bog".

I kako je vrijeme prolazilo, te porodice su se selile, i na kraju postale britanska i evropska aristokratija i kraljevske familije. Njihovo neprestano međusobno ukrštanje nije bilo ni iz kakvog snobizma, nego iz nastojanja da se održi specifična genetska struktura. - Dejvid Ajk (David Icke)   http://www.galaksija.com/david%20icke%20int.htm

 

U narednim stolećima Merovinzi su potpomognuti, usmeravani i pod zaštitom Sionskog priorata često pokušavali da povrate svoje nasleđe, ali su ti pokušaji bili ograničeni na Evropu.

Ta njihova nastojanja bi se mogla svrstati u tri međusobno prepletena i zavisna programa:

• Stvaranje duhovne klime, tajno predanje čija je svrha bila podrivanje duhovne prevlasti Rima – predanje koje je našlo izraza u ezoteričkoj i hermetičkoj misli, u rozenkrojcerskim manifestima i njima podobnim spisima, u izvesnim obredima slobodnog zidarstva i u simbolima Arkadije i podzemnog toka.
• Drugi program je predviđao političke smicalice i spletke i otvoreno preotimanje vlasti, ako bude izvodljivo, - tehnike koje su primenjivale porodice Gize i Lorene u XVI veku.
• I kao zadnje, program putem kojeg su Merovinzi težili da povrate svoje nasleđe – činili su međudinastički brakovi.

______________________________________

sledeći odeljak