Jedna od prvih analogija koju svako dete, sticuci nove spoznaje iz fizike, najcesce potpuno samostalno uoci jeste analogija izmedju atoma i suncevog sistema. Naravno, to je i logicno jer su prve spoznaje o atomu vezane za Borov model atoma, koji kao takav, zaista podseca na Suncev sistem. Naravno, realna slika o atomu znatno je drugacija a njen, barem priblizan, izgled mozemo dobiti zahvaljujuci postavkama kvantne teorije.
Ili graficki:
1) Emisioni spektar atoma
Bilo kakav komentar emisionog spektra atoma, ovde smatramo nepotrebnim. Dovoljno je napomenuti da on predstavlja neku vrstu otiska ili strukturno-energetski-potpis odredjenog atoma, odnosno (stabilnog) objekta sa aspekta modela KGE. 2) Spectrum of the Earth - ionosphere cavity resonances
Average amplitude spectra from 2 to 100 Hz for Arrival Heights, Antartica (AH); Sondrestromfjord, Greenland (SS); Stanford, California (SU), for January to March 1990. The spectrums are dominated by sharp spectral features of the power supply networks at 50 and 60 Hz. At the Stanford site, modulation frequencies at 30 and 90 Hz occur, wich result from non-linearities of the power transmission system. Every spectrum exhibits a carrier frequency of 82 Hz with a modulation of 0.2 Hz that is produced by a Russian submarine communication system. Average amplitude spectra from 2 to 100 Hz picture:
Savremena nauka, osim uopstenih konstatacija, NEMA NIKAKVO objasnjenje za uocene talase iz Schumann Resonances opsega. Zbog lakse analize i razno-raznih poredjenja, dobijeni rezultati su dati u obliku tabele.
Imajuci u vidu dobijene rezultate, korelativnost frekvencija iz Sumanovog spektra sa udaljenostima planeta Suncevog sistema, u prilicnoj meri deluje kao potpuno neslucajna, pa je moguce uspostaviti veoma jaku asocijativnu vezu izmedju razmatranih velicina, naravno u duhu postavki modela KGE, koje su, cini se, realno sasvim opravdane. 3) Ne-Hercijanski talasi Nikole Tesle II deo
Problematika ne-hercijanskih talasa N. Tesle, razmatrana je u posebnom radu sa identicnim naslovom, gde je ponudjeno njihovo objasnjenje sa aspekta modela KGE. Naknadne analize ideja N. Tesle (npr. http://www.dnai.com/~zap/howitzer.htm ) rezultovale su novim saznanjima i ukazale na sasvim izvesnu konvergenciju nasih, i osnovnih ideja N.Tesle. U Prilog takvom misljenju navodimo analizu dela pomenutog teksta, bez prevodjenja, iz istih razloga kao i u prethodnom odeljku.
… Also work can only be done on a mass. Further, it takes Time to move an electron or other charged mass between two spatial points, and so the work performed by a spatial differential of the THETA- FIELD requires TIME. Rigorously, the delta SEP (pojasnjenje: SEP-Scalar Electrostotic Potencial - ubacio G.M.) is voltage, not SEP per se, and is directly related to the voltage or E field. Osnovne ideje iznete u prethodnom citatu, u potpunosti su saglasne nasim idejama iznetim u radu Analogije izmedju elektromagnetizma i kinematike, gde je naglasena potreba strogog razlikovanja pojmova napona i elektromotorne sile, sa posebnim osvrtom na kinematiku i potrebu korigovanja shvatanja pojmova npr. kinematicke sile, (trome i teske mase) predjenog puta,…, koje zapravo namece teorija relativnosti.
U prvobitnoj analizi Teslinih ne-hercijanskih talasa dato je tumacenje po kojem su to zapravo obicni odnosno, normalni EMT, ali oni koji se krecu sa one strane multidimenzionalne strukture Jedinstva. Tada smo, koristeci se pretpostavkom da je zakrivljenost prostorvremena odredjena prevashodno prisustvom Zemlje, te ekvivalentnoscu puta i vremena koje podrazumeva model, kao i njihov medjuodnos ovoga ovde-unutar i onoga tamo-izvan, dobili vrednost: po modelu KGE ocekivanog vremena kasnjenja od 880,45 sec ili oko 14,67 min, dok je Tesla eksperimentalno ustanovio nesto vece vreme - 28 minuta.
Ipak, Model KGE, daje za pravo SVIM posmatracima koji u skladu sa teorijom relativnosti imaju puno pravo na svoje vlastito vidjenje dogadjaja, bez osporavanja mogucnosti i prava da neki drugi posmatrac, u svom stanju kretanja, isti dogadjaj vidi sasvim drugacije. Npr. kamen koji za nas na Zemlji pada po vertikalnoj, pravoj liniji, za nekog posmatraca sa Sunca npr., krece se po paraboli sto nema nikakvog uticaja na inace-realno-vazece zakone gravitacije ili (neki znatniji) uticaj na konkretnu lokalnu strukturu prostor-vremena.
Imajuci ovu cinjenicu na umu, cak i ona prosta, decije-naivna, slika atoma moze se smatrati jednom od sasvim realno moguce-istinitih, bar za odredjenu kategoriju posmatraca. U prilog ovih ideja navodimo ilustraciju rasporeda elektrona u njihovim respektivnim ljuskama i mase planeta koje (danas) sacinjavaju Suncev sistem, tabelarno:
Korelativnost izmedju broja elektrona (pa i njihove mase-energije) koji kruze oko atomskog jezgra sa masom (energijom) planeta koje se krecu na svojim putanjama oko Sunca, vise je nego ocita.
Imajuci u vidu sve moguce analogije, kao i jednu od sustinskih postavki modela KGE, o kvantiranosti jedinstvene strukture prostor-vreme-materija, pri cemu nesumnjiva zatvorenost Jedinstva unutar sebe u barem cetiri (nama koliko-toliko dostupne) dimenzije, nudi mogucnost posmatranja ISTOG objekta, sa jedne ili druge strane (alternativni izrazi istog smisla su izvana ka iznutra ili obrnuto u obicnoj ili naopako okrenutoj lopti).
Obzirom da je u ovako strukturisanom Jedinstvu SVAKO kretanje, kretanje po (u sebe) zatvorenom kontinuumu - odgovarajuceg broja dimenzija, dakle, u osnovi KRUZNOG karaktera, moguce je dati ne samo logicno i jednostavno objasnjenje tzv. cvora paradoksa blizanaca (jedan od naglasenijih problema T.R. koji to zapravo nije), nego i ukazati na odgovarajuce analogije izmedju elektromagnetizma i kinematike, odkle proisticu prilicno interesantni zakljucci, sto je i dato u posebnim radovima.
Ovde, posmatrajuci atom, i to Borov model atoma, koji je, uprkos znatnog stepena aproksimacije, ipak posluzio ne samo za zadovoljavajuce tumacenje atomskog spektra, nego i za objasnjenje nastanka (i vrlo precizno izracunavanje odgovarajucih talasnih duzina) serija u spektru atoma (Lymann'ove, Balmer'ove, Paschen'ove …), mozemo ukazati na izuzetno veliku asocijativnu vezu izmedju emisionog spektra atoma i spektra frekvencija uocenih u Zemljinom omotacu.
Spektar frekvencija uocenih u Zemljinom omotacu, kao i prilozene analize i komentare date uz narednu sliku navodimo u originalu, kako bi se izbegle bilo kakve, nenamerne ali ipak moguce pogresne interpretacije i/ili prevod.
The Schumann Resonances are quasi standing wave electromagnetic wave that exist in this cavity. They are not caused by anything internal to the Earth, its crust or its core. They seem to be related to electrical activity in the atmosphere, particulary during times of intense lightning activity. They occur at several frequencies between 6 and 50 Hz, specifically 7.8, 14, 20, 26, 33, 39 i 45 Hz.
Prilozene ilustracije, kao i do sada iskazana opsta saglasnost Prirode sa Modelom KGE, daje nam osnov za pretpostavku da uoceni spektar ima ne samo asocijativnu nego i sasvim REALNU vezu sa gradjom i strukturom Suncevog sistema.
Koristeci isti misaoni model kao za slucaj ne-hercijanskih talasa Nikole Tesle, kao i bukvalno iste obrasce, energetsko-dimenzionog preslikavanja iz tamo ka ovde (i obrnuto) dobijamo sledece.
Kao sto je vec vise puta receno, u tom odnosu, pojmovi poluprecnik pripisan nekom (korpuskularnom) objektu i njemu-odgovarajuca talasna duzina, u smislu posmatranja od izvan ka unutra ili obrnuto, mogu zameniti mesta uz odgovarajuce geometrijske transformacije koje karakterisu smer preslikavanja. Na taj nacin, svakoj pojedinoj frekvenciji iz Schumann Resonance spektra frekvencija, odgovara odredjena talasna duzina, na osnovu koje dobijamo odgovarajucu komptonovu talasnu duzinu
lc= l / (1-vmax2/ c2)1/2 = l / 0.037, sto pomnozeno sa 1056 (sada vec poznati odnos RIV / RSv) daje datoj - frekvenciji - odgovarajuci - poluprecnik.
Iz slike u prilogu mozemo videti da Schumann Resonance spektar sadrzi sledeci niz frekvencija: 7.8, 14, 20, 26, 33, 39 i 45 Hz. Preliminarana izracunavanja ukazala su na veoma veliku korelativnost izmedju dobijenih rezultata, odnosno frekvencija Sumanovog spektra, i realno postojecih poluprecnika - njima odgovarajucih planeta Suncevog sistema.
Ono sto je veoma interesantno, i sto takodje govori u prilog osnovnih postavki naseg modela, jeste cinjenica da se za planetu Neptun dobija dosta veliko dstupanje (u inace opadajucem nizu vrednosti), sto je u velikoj saglasnosti sa predvidjanjima koja nudi tzv. Ticius-Bodov niz, i koji takodje zaobilazi planetu Neptun, sto je bio osnov za misljenje da se radi o planeti koja je kasnije zahvacena izmedju Urana i Plutona, tj. da nije od pocetka pripadala Suncevom sistemu. Osim toga, Bodov niz predvidja planetu na 2.8 A.J. od Sunca, ali danas te planete nema. Ipak, na tom rastojanju moze se uociti skup (oko 1640) malih planeta, delova tzv. Olbersove planete (u SF literaturi: Faeton, koju su njeni tehnicki-napredni, ali duhovno-zaostali stanovnici razorili) i koja se, po svoj prilici, rasprsla posto se vec ohladila i ocvrsla. Korelativnost Sumanovih frekvencija cak i sa ovim cinjenicama govori u prilog nasih postavki.
Uocena veza toliko je naglasena da nam pruza cvrst osnov i za obrnut smer posmatranja, a sto je u skladu sa relativistickim nacelima. Naime, realno postojece planete, cija je udaljenost od Sunca u saglasnosti sa Bodovim zakonom, nude mogucnost da koristenjem osnovnih postavki modela KGE odredimo ocekujuce vrednosti frekvencija Sumanovog spektra i za one vrednosti koje nisu date eksplicitno, a koje, u smislu Modela odgovaraju Veneri, pa cak i Merkuru koji je takodje zaobidjen Bodovim zakonom). Koristeci realno postojece velicine planetama-odgovarajucih poluprecnika, dobijaju se odgovarajuce frekvencije od 52 i 58 Hz, respektivno. Njih je teze uociti zbog bliskosti (preklapanja) sa power supply networks at 50 and 60 Hz. Medjutim, ako pazljivije pogledamo sliku, frekvenciju od 52 Hz, ipak mozemo uociti u prilozenoj ilustraciji srednjeg amplitudnog spektra 2 do 100 Hz, narocito na snimku iz Stanforda, dok je frekvenciju od oko 58 Hz nesto teze uociti, ne samo zbog bliskosti sa frekvencijom americke energetske mreze, nego i zbog mnogo manje amplitude tog signala, odnosno njegove vece frekventne disperzije.
Snimanje sa neke lokacije gde ne postoji amplitudni pik na 60 Hz, dalo bi veoma jasan odgovor na pitanje opravdanosti iznetih pretpostavki.
Prethodne ideje mogu se proveriti i spoznajama do kojih je dosao Nikola Tesla.
The entire voltage concept depends on the work performed in moving a mass after that mass has moved. The idea of voltage alwaus implies the existence of a steady differential of THETA between two spatial points for a finit length of time, and it also involves the assumption of a flow of actual mass having occurred.
SEP, on the one hand, is always a single-point function, on the other hand, difference in potential (i.e., V) is always a two point function, as is any vector. Yet, many graduate level physics and electromagnetics papers and texts erroneously confuse THETA and V in static case! Such interpretation is of course quite incorrect …
… Accordingly, electrostatic intensity was chosen as spatial intensity with the connotation of spatial flux density. This assumes a constant, immutable rate of flow of time, which need not be true at all if we believe relativity.
Such a spatial point intensity is actually a line in 4-space, and not a 4-dimensional point at all. Thus the spatial potential 0,3 - is a very special case of the real spacetime potential 0,4, or charge - and electromagnetic theory today is accordingly a special case of the real 4-space electromagnetism that actually exists! Note also that charge is a 4-dimensional concept. Now mass is a spatial, 3-dimencional concept. Rigorously, mass does not exist in time masstime exists in time. Mass and charge are thus of differing dimensionalities! Also, according to quantum mechanics, the charge of a particle e.g. of an electron is due to the continual flux of virtual particles given off and absorbed by the observable particle of mass.
Thus charge also is conceptually a measure of the virtual flux density, and directly related to THETA. Further, since the charge exists in time, it is the charge of a particle of spatial mass that gives it the property of masstime, or existing in time. Here a great confusion and fundamental error has been thrown into the present EM theory by the equating of charge and charge mass. As we have seen, the two things are really very different indeed.
To speak of a spatial amount of charge erroneously limits the basic EM theory to a fixed time flowrate condition (which of course it was considered to be, prior to Einstein`s development of relativity).
Thus when the limited present theory encounters a relativistic case (where the time flowrate changes), all sorts of extraordinary corrections must be introduces ...
Teslino tumacenje ne-hercijanskih talasa kao: 4-space scalar electrostatic potentials-longitudinal if uncoupled…wave, vrlo je blisko nasem shvatanju i tumacenju o mogucnosti razlicitog vidjenja-merenja ISTOG stabilnog objekta kao korpuskularnog (cesticna priroda i male brzine asocijativno su primereni pojmovima staticnosti) ili kao talasnog sto je primereno pojmu klasicnog EMT ( … normal transverse EM vector wave is thus two pair-coupled Tesla scalar longitudinal waves ...).
Izuzetno velika korelativnost u shvatanju multidimenzionalne spacetime strukture i prirode EMT, po vidjenjima N.Tesle (npr.: … electrostatic potential-THETA field- is stress on the spacetime medium at a four dimensional point…) sa onima koje nudi model KGE, pruza mogucnost daljnjih analiza eksperimentalnih rezultata sa (suddenly moved charged masses) prirodnim, ili njegovim transformatorima proizvedenim, munjama.
Gornji rezultat je dobijen primenom de Broglieve jednacine na modelom KGE utvrdjenu zakonitost srukture Jedinstva po kojoj je m ~ r2, odakle proistice jednacina: T=(10-66/t)1/2, i nas rezultat, tj ocekujuca vrednost od 14.67 min. Sada cemo dati malo detaljnije objasnjenje zbog jasnije korelativnosti i mogucih analogija sa idejama N.Tesle.
Kao sto je u posebnom radu pokazano, opsta zakonitost mikro i makrosvemira utvrdjena modelom KGE: m=r2n, normalizovana je za citavu skalu stabilnih objekata (od Plankove duzine 10-35 m, do Svemira 1026 m) graficko-analitickim metodama na vrednost m=2.5r1.9. Koristeci ovaj obrazac, i imajuci u vidu prethodno tumacenje, za masu Zemlje dobijamo r = 6.7*1012 m, sto prema postavkama Modela predstavlja odgovarajucu komptonovu talasnu duzinu lc, odakle dobijamo: l = lc * 0.037 (u skladu sa H3 Modela) sto iznosi 2.5*1011 m. Obzirom na poznatu vezu l = c*t, sledi t = 837 sec. Kvantitativna vrdnost koju smo dobili na ovaj nacin, neznatno se razlikuje (obzirom na dimenzionu skalu od preko 1060, ona je zaista zanemariva), ali nam omogucuje mnogo jasniji kvalitativni odnos analiziranih velicina, uz mogucnost poredjenja sa idejama N.Tesle.
Nas pokusaj multidimenzionalne projekcije iz 4-dimenzionalne u 3-dimenzionalnu realnost, uz koristenje dvodimenzinalnih mogucnosti crtanja, dat je na gornjoj slici.
Prostorno-vremenska deformacija strukture Jedinstva u pravcu cetvrte dimenzije, izazvana prisustvom Zemlje i Sunca, prikazana je crvenom bojom, i njen dijametar D ima vrednost identicnu velicini poluprecnika R, - srednje vrednosti udaljenosti Zemlje od Sunca. Put kojim bi se Teslini (longitudinal scalar waves) talasi mogli kretati, ili po tumacenju modela KGE, normalni EMT talasi ali izvan od ovde, (vidjeni tamo kao korpuskule!) presli bi put (putanju?) oznacen sa O, na krivoj plave boje. Obzirom da je srednja vrednost poluprecnika R = 1.49*1011 m, ocekivano vreme kasnjenja iznosi: t = R p / c = 4.68*1011 / 3*108 = 1560.32 sec ili 26 minuta STO JE GOTOVO IDENTICNO IZMERENOJ VREDNOSTI OD 28 MIN.
Vrlo je interesantno i gotovo fascinantno da model KGE, kao alternativnu vrednost poluprecnika R nudi velicinu l od 2.5*1011 m, dimenziono, ali i po svom strukturno-energetskom smislu zapravo mnogo primereniju velicini D, sto uz primenu Teslinog mehanizma, ovoj velicini daje smisao 1/2 vrednosti nase velicine l, sto koriguje ocekujucu vrednost kasnjenja na vrednost od: t = 2*2.5*1011 / 3*108 m = 1666.6 sec., odnosno t = 27.77 minuta, sto je neverovatno blisko eksperimentalno utvrdjenoj vrednosti.
Po nasoj pretpostavci, slicni efekti treba da proizvedu i ostali objekti Jedinstva. Posto Zemlji teoretski odgovara k = -5, sledeci "visi" objekat je onaj kome odgovara k = -6, dakle objekat mase od oko m = 10-5.2k = 1.58*1031 kg. Najpriblizniji "realni" objekat je Sunce sa masom od 2*1030 kg. U postupku identicnom kao i za uticaj Zemlje, dobija se "kasnjenje" od oko 508197 sekundi, odnosno oko 140 sati sto nije nemerljivo za onoga ko zaista zeli saznati "istinu", i sto je bio nas predlog moguce potvrde valjanosti izlozenih ideja ...